Foodservice Alliance legt regelmatig een bekende foodservice inspirator een set van persoonlijke vragen voor. Vragen over leven en werk. Over heden en toekomst. We willen vooral de mens achter de manager leren kennen.
Maak deze week kennis met Marc Lanneau, CEO van Conway.
Hoe ziet een ideale zondag eruit voor jou?
Daar kan ik redelijk makkelijk op antwoorden. Voor mij is een ideale zondag een dag waarop niets gepland is. Alles kan, niets moet. Het gezin zit idealiter in dezelfde modus. De week is voor mij vaak hectisch, zondag mag gerust het tegenovergestelde zijn. Dan gaat het niet zozeer over absoluut niets doen; stil zitten kan ik niet. Het kan zijn dat er net vanalles gebeurt, maar het hoeft allemaal niet zo gepland te zijn. Ik kan evengoed genieten van de garage op te ruimen.
...en een ideale maandag?
Mijn werkweek is het tegenovergestelde van mijn zondag: enorm gestructureerd. Ik ga echt van de ene meeting naar de andere. Voor mij is een ideale maandag een die de werkweek op een rustige manier aankondigt en met een goede balans tussen tijd besteden aan mijn day-to-day en voldoende ruimte om strategisch na te denken. Goede debatten, leuke mensen ontmoeten...dat is voor mij de ideale maandag.
Hoe zou je jezelf omschrijven in vijf krachtige kernwoorden?
Gisteravond stelde ik die vraag aan mijn dochter terwijl we in de auto zaten. Wat zij zei, kwam redelijk in de buurt met wat ik in gedachten had. Positief. Een creatief denker. Vriendelijk. Energiek en dynamisch. Dat strookt ook wel met het beeld dat ik van mezelf heb. Het doet mij plezier dat mensen die eigenschappen in mij herkennen.
Hoe ziet een tankstation in 2050 eruit?
Ik heb geen flauw idee. En gelukkig maar. In wat voor een saaie wereld zouden we leven als we nu al zouden weten hoe de wereld er binnen 25 jaar zal uitzien! Ik geloof vooral in dynamiek. Ik geloof in mensen en hun potentieel om zichzelf heruit te vinden. En dat het allemaal wel goed komt.
Als je kijkt naar het tankstation van nu en je vergelijkt dat met een tankstation van 10 of 20 jaar geleden, dan moet je toegeven dat die twee enorm van elkaar verschillen. Het tankstation is continu in beweging. Wat dat betreft, zal het zeker boeiend zijn om te zien wat er de komende jaren zal gebeuren. Ook onze maatschappij verandert op alle mogelijke vlakken: hoe we werken, hoe we leven, noem maar op. Een tankstation ontsnapt daar uiteraard niet aan. Wat de toekomst ook brengt, een uitdaging wordt het zeker.
Op basis van hun ligging, vermoed ik dat tankstations nog meer de rol van ontmoetingsplaats kunnen vervullen. Mensen zullen elkaar willen blijven zien, zelfs in een gedigitaliseerde wereld. Mensen gaan altijd onderweg zijn en gaan altijd nood hebben elkaar te zien en voelen. Tankstations zullen daarop inspelen met nieuwe faciliteiten. Dat zie je vandaag trouwens al gebeuren. Kijk maar eens naar hoeveel mensen er nu al in een tankstation aan het vergaderen zijn, op hun laptop werken met een lekkere koffie, of met iemand lunchen. Terwijl hun elektrische wagen aan het laden is. Er zijn voldoende mogelijkheden.
Op basis van hun ligging, vermoed ik dat tankstations nog meer de rol van ontmoetingsplaats kunnen vervullen. Mensen zullen elkaar willen blijven zien, zelfs in een gedigitaliseerde wereld.
Naar wie kijk jij op of wie beschouw jij als een grote inspiratie?
Ik heb daar over nagedacht en kom tot de vaststelling dat ik niet echt zo iemand heb. Wat niet wil zeggen dat ik mij nooit laat inspireren. Integendeel. Ik word constant geïnspireerd denk ik. Ik heb het geluk om veel interessante mensen te ontmoeten. Wat mij kan inspireren? Een goed gesprek, iemands persona, de manier waarop iemand met een onderwerp omgaat, een interview op de radio...er zijn heel veel dingen die mij echt kunnen triggeren, maar naar iemand opkijken van begin tot eind, dat doe ik niet.
Wat ik bijvoorbeeld bewonderingswaardig vind, zijn mensen die heel relaxed met complexe thema’s kunnen omgaan. Iemand die een moeilijk onderwerp extreem helder en tegelijk inspirerend kan brengen. Daar kijk ik echt naar op.
We boeken voor jou een lunchtafel voor twee bij het Hof van Cleve. Met wie zou jij de tafel graag eens willen delen?
Dat is een hele makkelijke. Mijn dochter is vandaag 16 geworden, dus trakteer ik haar met alle plezier op een etentje. Beroepsgewijs zit ik regelmatig op restaurant. Dat is vaak de logische verlenging van mijn werkdag. Maar uiteindelijk vind ik een lekkere maaltijd toch altijd het best smaken met iemand die je graag ziet. Mijn dochter dus.
Wat bezorgt jou nog altijd spanning of stress, ondanks de tonnen ervaring die je al hebt opgebouwd?
Ik sta niet graag op een podium voor veel mensen. Dat ligt nog altijd buiten mijn comfortzone. Ik voel me meer op mijn gemak in een kleinere groep waar ik iedereen in de ogen kan kijken en waar ik de dynamiek van de groep kan aanvoelen. Geef mij maar een meeting room met een man of tien, waar er ruimte is voor een stevig debat.
Wat is voor jou de meest unieke ervaring geweest in jouw carrière?
In 2014 was ik verantwoordelijk voor Convivo, het toenmalige private labelbedrijf van de Lekkerland Groep. Dat was gevestigd in Wenen en ik was daar toen algemeen directeur. In hetzelfde jaar moest ik een zware rugoperatie ondergaan. De timing daarvan viel zeer ongelegen. Ik had het toen extreem druk want we zaten middenin een heleboel ontwikkelingen. De dag voor mijn operatie belde de CEO van de groep mij. ‘Take all the time you need’, zei hij. Langs de ene kant zat ik volledig in de rat race en tegelijkertijd was er iemand binnen die corporate omgeving die toen even de tijd nam om mij een hart onder de riem te steken. Ik heb dat altijd onthouden als een uniek moment in mijn loopbaan.
Ik probeer die menselijke aanpak ook toe te passen naar mijn collega’s en medewerkers. Ja, er moet keihard gewerkt worden. Ja, het moet vooruitgaan. Maar er moet zeker voldoende ruimte zijn voor de dingen die er het meest toe doen.
Is dat dan ook meteen een van de moeilijkste momenten in jouw carrière? Of denk je dan aan iets anders?
Dan denk ik toch nog aan een andere periode. Het is gelukkig al enkele jaren geleden, maar ik was het op een bepaald moment principieel oneens met mijn toenmalige leidinggevende. Dan moet je beslissingen nemen. De grote les die ik daaruit heb getrokken, is dat als het plaatje niet meer klopt, op een fundamenteel niveau, dat je dan je conclusies moet trekken. Hoe moeilijk dat ook is.
Als het plaatje niet meer klopt, op een fundamenteel niveau, dan moet je je conclusies trekken. Hoe moeilijk dat ook is.
Stel, je wint morgen de titel van best professional of the world. En je krijgt dus de kans om voor eender welk bedrijf aan de slag te gaan in eender welke functie. Al was het maar voor even.
Ik kan niet meteen een specifiek bedrijf noemen, maar ik zou teruggaan naar mijn background: purchasing. Ik ben gestart vanuit inkoop en ik denk, deep down, dat dat dan toch blijft spelen, ondanks dat je ondertussen twintig jaar verder bent. Als ik iets anders zou mogen doen voor een tijdje, dan zou ik wel eens willen meedraaien aan de andere kant van de tafel bij een van de grote kleppers in food. Bedrijven waar je over de jaren heen een bepaalde relatie mee hebt onderhouden en met momenten lijnrecht tegenover elkaar hebt gestaan. Het lijkt mij boeiend om na te gaan wat er wel en niet klopt van het beeld dat je je hebt gevormd van die bedrijven. Welke rol zou ik in zo’n organisatie willen spelen? Hoofd van de afdeling strategie lijkt me fantastisch. Bij de fabrikant de lijnen uitzetten, strategisch nadenken en de leiding nemen. De lijnen uitzetten is een constante in alles wat ik doe, op dat vlak zou er weinig veranderen.
Het leidinggevende: is dat iets dat altijd al in jou heeft gezeten? Of heb je dat echt moeten leren door die jaren heen?
Dat heeft altijd in mij gezeten. Niet dat ik als kind haantje de voorste was, maar ik voelde wel aan dat mijn mening een zekere waarde had. Ik had altijd het gevoel dat mijn woorden een bepaalde impact hadden op de groep of op de beslissing van de groep. Mensen meenemen of overtuigen van een verhaal ligt wel in mijn natuur denk ik.
Hoe kom jij echt tot ontspanning?
Ik ben een motorliefhebber en geloof in motorcycle emptiness. Als je een tijdje met een motor aan het rijden bent, dan verdwijnt alles, behalve het moment, de motorfiets en de baan. Je hebt niet meer de kans om aan andere dingen te denken, behalve aan hoe je de volgende bocht zal nemen. Pure ontspanning vind ik dat.
Twee of drie keer per jaar gaan we met een groepje vrienden een paar dagen met de motor trekken. Jammer genoeg is het niet zo dat ik elk weekend tijd heb om een uurtje te gaan rijden. Als ik dan toch mijn helm opzet, probeer ik meteen een paar dagen aan elkaar te plakken.
Welk advies geef jij aan je jongere zelf die aan het begin van zijn carrière staat?
Ik zou zeggen: wat je ook doet, ga er vol voor en probeer maximaal in het moment te leven. Ik merk dat mensen met ambitie het daar vaak moeilijk mee hebben. Zoiets moet je echt gaandeweg leren, denk ik. Het is niet zo dat je instant innerlijke rust vindt door af en toe stil te staan bij wat je allemaal doet, maar je gaat zo wel meer ontspannen door het leven. Verder zou ik mezelf nog op het hart drukken dat het oké is om ergens mee te stoppen als het verhaal niet meer klopt. Maar in de tussentijd: go all the way!
Als je een tijdje met een motor aan het rijden bent, dan verdwijnt alles, behalve het moment, de motorfiets en de baan.
Jij communiceert, onderhandelt, werkt samen met onze Noorderburen op regelmatige basis. Kloppen de clichés? Is het anders zaken doen met Nederlanders?
Kijk, ik weet dat er veel clichés zijn over het verschil tussen Belgen en Nederlanders, maar ik kan die eigenlijk niet bevestigen. Er zullen ongetwijfeld verschillen zijn, maar ik kijk niet op die manier naar mensen. Het draait voor mij rond het individu en de dynamiek binnen een groep. Dus ja, ik ontkracht die clichés wel in zekere zin. Ik geloof wel dat er zoiets is als de cultuur binnen een bedrijf en die kan erg verschillend zijn. Maar daar heeft de grens tussen België en Nederland weinig mee te maken.
Gil Dumarez was onze vorige inspirator en stelt de volgende vraag aan jou: hoe zie jij fresh food evolueren binnen dat on-the-go kanaal?
Conway is een tussenpartij binnen het kanaal en voor ons is fresh food altijd gelinkt geweest aan gekoeld en gezond. Als je kijkt naar wat er aan het gebeuren is in foodservice, en ook heel specifiek in on-the-go en convenience, dan zie je dat die twee thema’s nog steeds zeer actueel zijn. Bovendien wordt de vraag naar gezond, vers én lekker steeds groter.
Wat ik mij kan inbeelden, is dat als je een aantal jaren verder in de toekomst kijkt, zulke thema’s verder aan belang zullen winnen. De evolutie van voedingstechnologie en verpakkingstechnologie gaan het mogelijk maken om perfect gezonde producten, zonder kwaliteitsverlies aan te bieden. Daardoor zal het misschien ook mogelijk zal zijn om perfect gezonde producten, zonder kwaliteitsverlies, ook in ambiënt (ongekoeld en dus makkelijker handelbaar) aan te bieden.
Vandaag staat vers vooral nog voor gezond en meestal kort houdbaar. De smaak wordt bepaald door de versheid, en die is per definitie beperkt. Ik denk dat we meer gaan evolueren naar een wereld waarin die verse smaak langer gewaarborgd blijft, zelfs na x-aantal dagen of weken. De thema’s, gezond en vers, gaan ook steeds meer verbonden worden met functioneel.
Wie jij zou aanduiden als volgende inspirator en wat zou je hem of haar willen vragen?
Ik had gedacht aan Guy Vlaminck van Carlsberg. Carlsberg onderscheidt zich van andere bedrijven door de manier waarop ze de winst besteden. Mijn vraag aan Guy is: “hoe inspirerend werkt dat voor u als werknemer en ondernemer?”
FACT SHEET
Uw naam en voornaam: Marc Lanneau
Uw geboortejaar: 1976
Uw woonplaats: Ooike
Uw gezin: Getrouwd, 3 kinderen (20, 18 en 16 jaar oud) en 2 honden
Uw ideale vrijetijdsbesteding: rondtrekken met de motor
Uw ideale zondagochtend: ongepland kijken wat de dag brengt
Uw favoriete restaurant in België: Kokovin Sint-Niklaas
Uw favoriete restaurant in het buitenland: Zabala Frechen in Duitsland
Uw ‘guilty pleasure’: Nog 1 glas rode wijn als je eigenlijk al helemaal voldaan bent :)
0 Comments